ตอนที่ 4 เจียงซือเหมี่ยว (1)

จะว่าไปหลังจากเจียงโจวเดินออกมาจากร้านดอกไม้แล้ว เขาก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไป โดยที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกลัวอะไร
เขาฝืนเดินต่อไปข้างหน้าทักทายยามเฝ้าประตู พยายามทำทุกอย่างให้ดูเป็นปกติ จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าสายตาที่จ้องมองจากข้างหลังนั้นหายไปแล้วจึงค่อยๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เพียงแต่ในจังหวะที่จะผ่อนคลายนั้น เขาก็ยังอดค่อนแคะตัวเองไม่หยุด ในใจเหมือนมีคนกำลังตีกัน
คนหนึ่งพูดว่า ไม่เจอกันมาตั้งเจ็ดปีแล้วไม่ใช่เหรอ ยังจะมีอะไรต้องกลัวอีก? อีกอย่างเขาก็ยังไม่รู้ว่านายชอบเขา จะว่าไปแล้วนายก็ยังไม่พร้อมที่จะสารภาพกับเขาในปีนั้นนี่ ตอนนี้จะกลัวอะไรอีก?
อีกคนหนึ่งพูดว่า ถ้าเกิดตอนนี้เขามีแฟนสาวแล้วล่ะ จะทำยังไง? ถ้าเขารู้ว่านายกับเขามีความคิดเห็นที่ต่างกัน เขาจะต้องตีตัวออกหากจากนายแน่ ถึงตอนนั้นนะ แม้นายอยากจะเจอเขาแค่ไหนก็คงไม่ได้เจอหรอก!
แต่ไม่ว่าสองเสียงในหัวจะเถียงกันอย่างไร เจียงโจวก็ยังไม่กล้าหันกลับไปมองอยู่ดี ไม่ว่าอย่างไรเรื่องราวทั้งหมดก็ผ่านมาเจ็ดปีแล้ว ไม่ว่าเดิมทีความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดีสักแค่ไหน อย่างไรก็ต้องเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ? ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของซือหม่าแล้ว คงจะต้องกลับบ้านกับเขาทันทีสิถึงจะถูก! ช่างเถอะๆ ไม่คิดแล้ว!
เจียงโจวสลัดความคิดในใจทิ้งไปแล้วเดินสาวเท้าก้าวจ้ำๆ กลับบ้าน
เมื่อมาถึงก็เปิดประตูแล้วตะโกนว่า “ผมกลับมาแล้ว”
เพียงเท่านั้นล่ะ เจียงโจวก็ถูกรายล้อมไปด้วยเด็กตัวเล็กหนึ่งคน ตัวใหญ่หนึ่งคน น้องแมวหนึ่งตัว และน้องหมาอีกหนึ่งตัว เด็กตัวโตหน่อยที่ชื่อว่าเหมี่ยวเหมี่ยวรับขนมถุงใหญ่ไปจากมือของเจียงโจว โดยไม่สนใจเขาเลย ส่วนเที่ยวเที่ยวเจ้าตัวเล็กยังคงตามพี่ชายต้อยๆ แม้แต่น้องหมาฮัสกี้อย่างเพ่าเพ่าเองก็ตามไปด้วย ปล่อยให้น้องแมวหมี่โจวเลียอุ้งเท้าของตนเองอยู่ด้านล่าง แล้วทิ้งตัวลงนอนที่ข้างเท้าของเจียงโจว วางท่ายิ่งใหญ่เหมือนว่า เจ้าทาสไม่อุ้มข้า ข้าก็จะนอนอยู่อย่างนี้
เจียวโจวหัวเราะแล้วใช้มือขวาที่ว่างอยู่อุ้มหมี่โจวขึ้นมาเดินผ่านเข้าไปในห้องนั่งเล่นและเตรียมจัดดอกทิวลิปใส่ไว้ในที่ประจำ พอเหมี่ยวเหมี่ยวฉีกห่อมันฝรั่ง เที่ยวเที่ยวและเพ่าเพ่าก็มาร่วมวงกันกินอย่างครึกครื้น
ถัดจากห้องนั่งเล่นคือห้องครัว เจียงตี๋ในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังตักซี่โครงหมูที่ตุ๋นเสร็จแล้วออกจากกระทะ บนโต๊ะเต็มไปอาหารที่มีควันร้อนลอยฟุ้ง ส่งกลิ่นหอมโชยมาเตะจมูก
เจียงโจวยิ้มร่ามองพี่สาวของตัวเองแล้วถามว่า “วันนี้วันอะไรเหรอ ทำไมมีแต่ของกินดีๆ ล่ะ?”
เจียงตี๋ยังไม่ทันได้ตอบเขา เที่ยวเที่ยวที่อายุสี่ขวบก็วิ่งเข้ามาเกาะอยู่ที่ขาแล้วเงยหน้ามองเขา เสียงเล็กน่ารักพูดขึ้นว่า “คุณน้า วันนี้เป็นวันครบรอบสามปีที่พี่เหมี่ยวเหมียวกลับบ้านนะ หม่าม๊าบอกว่าจะทำของอร่อยๆ ให้พี่เหมียวเหมี่ยวกิน คุณน้าก็ลืมไปแล้วเหรอ?”
เจียงโจวชะงัก ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟายืดขยับเล็กน้อยทำท่าทางเหมือนคนแก่หูตึงไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น เช่นนั้นก็ทนไม่ไหวอดขำออกมาไม่ได้ “อาจะลืมได้ยังไง ไม่อย่างนั้นจะซื้อขนมมาทำไมเยอะแยะล่ะ”
จริงๆ แล้วเขาลืม พอเช้ามาก็ถูกคนจากกองนิตยสารเรียกตัวเข้าไป แล้วก็ไม่ว่างเลยจนเพิ่งกลับมา ที่ซื้อขนมมานั้นก็เป็นเพราะความตะกละมันเรียกร้อง กลัวกลับบ้านมาแล้วจะไม่มีอะไรกิน เพียงแต่เขาไม่สามารถบอกเด็กๆ ได้ว่า ‘น้าลืมไปเลย ของกินที่ซื้อมานี้น้าก็ซื้อมากินเอง ไม่ได้ให้พวกเรา..’ แต่ถ้าพูดไป เด็กๆ ก็คงเสียใจมาก
ได้ยินเจียงโจวพูดอย่างนั้น เหมียวเหมี่ยวก็มีท่าทีผ่อนคลายลง ไม่มีท่าทีเหม็นเบื่ออีก
“เอาเถอะ ถอดเสื้อออกแล้วกินข้าวเถอะ ใส่ตั้งหนาขนาดนั้น นายไม่ร้อนเลยเหรอไง”
เจียงตี๋เห็นเจียงโจวยังคงใส่แจ็คเก็ตอยู่เลยพูดขึ้น จากนั้นก็อุ้มเที่ยวเที่ยวไปนั่งที่เก้าอี้เด็กของเขา เหมี่ยวหมี่ยวก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเองเช่นกัน
ทั้งครอบครัวรวมถึงน้องแมวน้องหมาต่างประจำที่พร้อมกันหมดแล้วก็เริ่มรับประทานอาหารเย็นได้ ทันทีที่เจียงโจวยกตะเกียบขึ้น ในชามของเขาก็มีซี่โครงหมูนึ่งอยู่มากมาย เจียงโจวเงยหน้าขึ้นมองเห็นเหมี่ยวเหมี่ยวที่เหมือนจะก้มหน้าก้มตาพยายามพุ้ยข้าวแล้วก็ขำเอ็นดู เลยคีบเนื้อไก่ให้เขาหนึ่งชิ้น เหมียวเหมี่ยวหยุดชะงักไปชั่วขณะ แล้วจึงก้มหน้าพุ้ยข้าวต่อ แต่เจียงโจวรู้แล้วว่าเหมี่ยวเหมี่ยวนั้นเริ่มผ่อนคลายอารมณ์แล้ว
หลังทานข้าว เจียงโจวคอยดูแลเหมี่ยวเหมี่ยวให้ทำการบ้านจนเสร็จ จากนั้นก็รอจนเขาหลับไป เจียงโจวก็เตรียมจะกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง ครั้นพอจะปิดประตูลงก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ลอยมาเบาๆ ว่า “ปะป๊า ราตรีสวัสดิ์”
มุมปากของเจียงโจวยกโค้งขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูลงเบาๆ