ตอนที่ 7 นายแบบจำเป็น (1)

ฉันขอเลี้ยงข้าวนายสักมื้อ ได้ไหม ได้ไหม…
นี่เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? ซือหม่ารู้สึกประหลาดใจมาก ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าเจียงโจวคนเมื่อวาน กับวันนี้เป็นคนละคนกัน?
การรุกของเจียงโจวทำให้ซือหม่าสติหลุดลอยอยู่บ้าง แต่ซือหม่าเป็นใครกัน? เขาเป็นถึงจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เชียวนะ! แล้วจะปล่อยให้คนมองทะลุความคิดของเขาอย่างง่ายดายได้อย่างไร
“กินที่ไหนดีล่ะ” ซือหม่าไม่ได้กลับมาที่นี่ถึงเจ็ดปี ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เมืองชวนเฉิงพัฒนาเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วจนเขาไม่เหลือความคุ้นเคยกับที่นี่แล้ว
“ฉันจำได้ว่านายเคยชอบกินซูชินี่ ที่ถนนไห่ซานมีร้านซูชิร้านหนึ่งไม่เลวเลยนะ อยากไปลองชิมดูไหม” เจียงโจวพูดขึ้นยิ้มๆ เพียงแต่ในมุมที่ซือหม่ามองไม่เห็นนั้น เขากลับถูมือตัวเองอย่างเงียบๆ หลังจากพบว่าฝ่ามือของตัวเองชุ่มไปด้วยเหงื่อ ที่แท้เขายังคงประหม่าอยู่เลย!
ซูชิเหรอ? เขาไม่ได้กินนานแค่ไหนแล้วนะ แต่โอกาสที่ดีแบบนี้เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร
ซือหม่ายิ้มตอบ “ได้สิ นายจัดมาเลย”
เจียงโจวแอบโล่งอก โชคดีที่ความชอบของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะเริ่มอย่างไร
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี เดี๋ยวฉันจะมาหานายอีกทีตอนบ่าย นายทำงานก่อนเถอะ”
“ตกลง ตอนบ่ายฉันจะรอนายอยู่ที่ร้าน”
เจียงโจวพยักหน้ารับคำแล้วเดินออกจากร้านดอกไม้มา แต่เขายังไม่กลับบ้าน แต่ขับรถไปที่กองนิตยสารแทน
หลังจากเป่าผมจนแห้ง ก็เข้าไปในห้องน้ำจัดแต่งทรงผมเข้าที่ให้เรียบร้อย ซือหม่ามองดูเวลายังไม่ถึงเก้าโมง เขาก็รู้สึกว่าทำไมเวลาผ่านไปช้าอย่างนี้
เสี่ยวโยวเห็นเจ้านายของเธอเป็นอย่างนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา พูดติดตลกว่า “เจ้านาย ถ้าทนไม่ไหวก็ไปหาเขาเลยสิคะ”
ซือหม่าตาเป็นประกาย เออใช่! เขาไปหาเจียงโจวเลยก็ได้นี่ แล้วทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่เจอกัน
การกระทำนี้ส่งผลให้เสี่ยวโยวที่เดิมทีคิดจะล้อเจ้านายของตัวเองเล่น ได้ลิ้มรสผลที่ตามมาทันที
“เสี่ยวโยว วันนี้เธอเฝ้าร้านก่อนนะ ถ้ามีอะไรด่วนก็ปิดร้านเลย ฉันไปก่อนนะ”
ซือหม่าจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปข้างนอก
เสี่ยวโยว ที่เรียกว่ายกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเอง คือแบบนี้สินะ?
เมื่อออกจากร้านซือหม่าก็เดินไปทางฝั่งตรงข้ามของหมู่บ้าน ไม่นานก็ขับรถสีดำคันหนึ่งออกมา จากนั้นก็ขับไปทางที่เขากับเจียงโจวเพิ่งแยกกันเมื่อสักครู่นี้
อาคารสำนักงานนิตยสาร ‘แฟชั่น’ เมื่อเจียงโจวมาถึง ซูหงหัวหน้ากองบก.นิตยสาร ‘แฟชั่น’ ก็กำลังปรึกษาอะไรบางอย่างกับเสี่ยวฮวาที่เป็นผู้ช่วย พอเห็นเขาก็ผละออกจากกันทันทีแล้วเสี่ยวฮวาก็เดินตรงเข้ามาหาเขา
“พี่เจียง วันนี้ตกลงกันว่าจะถ่าย inner page แต่นายแบบจู่ๆ ก็ไม่มา ประธานฟู่ก็ออกไปคุยงานข้างนอก ก่อนออกไปก็บอกไว้ว่าให้พี่หาวิธีจัดการ”
เจียงโจวหน้าหมองเพราะงานเข้า ในใจนึกตำหนิที่ฟู่เหิงหาคนมาแต่ไม่ดูให้ดี ตอนนี้ยังมากดดันเขาอีก แต่ก็จำใจหยิบมือถือขึ้นมาไว้ในมือเตรียมหาคน
เพียงแต่หลังจากโทรศัพท์ไปก็หานายแบบที่เหมาะสมไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเจียงโจวเป็นคนไม่น่าเชื่อถือ ตรงกันข้าม ในฐานะที่เขาเป็นช่างภาพพิเศษของ ‘แฟชั่น’ นิตยสารยักษ์ใหญ่ระดับโลก เส้นสายในวงการบันเทิงของเจียงโจวถือว่าดีมากเลยทีเดียว เพียงแต่เพิ่งสิ้นปีมาไม่นาน แล้วปีใหม่ก็เพิ่งผ่านไปทุกคนต่างก็มีงานล้นมือ ไม่ถ่ายรายการทีวี ก็ไปถ่ายงานนอกสถานที่ บ้างก็ใช้เวลาเดินทางไปเข้าร่วมงานสังสรรค์ต่างๆ ในต่างประเทศ ดังนั้นถึงทุกคนจะใจสู้พยายามแค่ไหน ก็ยังไม่มีเวลาพอที่จะรับงานเพิ่ม
เจียงโจวเก็บมือถือใส่กระเป๋าเสื้อ ยักไหล่ให้ซูหงแล้วพูดด้วยท่าทีหมดหนทาง “ฉันเองก็จนปัญญา”
ซูหงค่อนข้างลนลาน เธอเพิ่งรับตำแหน่งมาเพียงไม่กี่วัน และที่สำคัญทุกคนจะมีช่วงเวลาที่เป็นบททดสอบเมื่อได้ตำแหน่งมา บทสัมภาษณ์พิเศษของผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องใหม่ ‘อู๋ซวง’ ไม่ควรได้รับผลกระทบจากพื้นที่ว่างของหน้า เพราะมันจะส่งผลต่อการโปรโมทภาพยนตร์ แต่หาแล้วก็ไม่พบคนที่เหมาะสม แล้วนี่ควรจะทำอย่างไรดี?