ตอนที่ 8 นายแบบจำเป็น (2)

เจียงโจวเข้าใจถึงความกังวลของซูหงดี แต่ตัวเขาตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาพอที่จะช่วยอะไรได้ ที่พอจะช่วยหาคนได้ก็หาหมดแล้ว ตอนนี้เขาก็ทำได้แค่ค่อยๆ คิดหาหนทางอื่น
เมื่อเจียงโจวกำลังเตรียมจะแนะนำให้ซูหงเปลี่ยนเนื้อหาบางส่วนเป็นอย่างอื่น ก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
“เจียงโจว!”
เจียงโจวหันไปก็เห็นมีคนยืนอยู่ไม่ไกล เขายิ้มเล็กน้อยและตะโกนตอบด้วยความประหลาดใจ
“ซือหม่า?!”
เจียงโจวไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะพบซือหม่าในสถานที่ทำงานของตัวเองได้ ซ้ำยังเป็นช่วงเวลาที่เขากำลังมีปัญหาพอดี
แต่เห็นได้ชัดว่าซูหงไม่แปลกใจเลยสักนิดเมื่อเห็นซือหม่าที่กำลังเดินเข้ามา เธอผงกหัวเล็กน้อยและกล่าวทักทาย “คุณซือ”
ซือหม่ายิ้มให้เธอแล้วหันไปหาเจียงโจว “นายทำงานที่นี่เหรอ”
ซือหม่ารู้แล้วยังแกล้งถาม เขาสืบเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจียงโจวมาอย่างละเอียด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจียงโจวทำงานที่ไหน
เจียงโจวพยักหน้าแล้วถามว่า “นายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันมาหา…เอ่อ…ฟู่เหิงน่ะ” จริงๆ แล้วซือหม่าอยากจะบอกว่าฉันมาหานาย แต่เสียดายคำพูดที่หลุดออกมาจากปากดันกลายเป็นฟู่เหิงเสียได้
เจียงโจวไม่สงสัยอะไร และตอบกลับไปว่า “วันนี้ฟู่เหิงไม่อยู่ ดูเหมือนว่าจะไปคุยงานข้างนอก”
ซือหม่ายิ้มอย่างไม่ใส่ใจนัก “ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรหรอก นายก็อยู่นี่”
ซือหม่าเห็นกล้อง SLR แขวนอยู่บนคอของเขาก็ถามขึ้น “นี่กำลังจะทำงานกันเหรอ?”
“ยังหรอก” เจียงโจวส่ายหน้าตอบ “นายแบบที่พวกเรานัดไว้ตั้งแต่แรกจู่ๆ ก็เกิดไม่มาซะอย่างนั้น ตอนนี้ยังคิดหาทางแก้ปัญหากันอยู่เลย”
เจียงโจวไม่มีอะไรจะปิดบังกับซือหม่าจึงพูดออกไปตามความจริง ซือหม่าพยักหน้าไม่พูดอะไรและดูเหมือนว่ากำลังพยายามคิดหาวิธีช่วยเขาด้วย
ซูหงมองดูซือหม่า แล้วจู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมา ทำเอาเจียงโจวตกใจ ซือหม่าเองก็เชยสายตาขมวดคิ้วมองเธอ
ซูหงมองซือหม่าอย่างตื่นเต้นดีใจและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณซือ คุณช่วยเป็นนายแบบชั่วคราวให้พวกเราหน่อยได้ไหมคะ”
นายแบบชั่วคราว? เจียงโจวจ้องมองไปที่ซือหม่า มองพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก็พบว่ารูปร่างสัดส่วนของซือหม่านั้นดีมาก อีกทั้งความสูงของเขาก็ยังใกล้เคียงกับนายแบบคนนั้น ซือหม่าสูงกว่านิดหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นที่สำคัญที่สุดคือเทียบกับนายแบบคนนั้นแล้ว ซือหม่าดูดีกว่ามาก เมื่อใจคล้อยตามความคิดก็พูดขึ้น
“ได้ไหม ซือหม่า?”
ซือหม่าก้มหน้าลงเหลือบมองเจียงโจว แต่เมื่อเห็นแสงที่ส่องประกายในดวงตาของเขาราวกับหมู่ดาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ใจก็อ่อนยวบลงพูดได้แค่ว่า “ก็ได้”
เมื่อซือหม่าตอบตกลง ซูหงก็กระโดดขึ้นด้วยความดีใจ ซูหงพูดเสนอเรื่องนี้ออกมาก็เพียงเพราะพยายามกล้าที่จะลองรักษาม้าตายประดุจม้าเป็น[1] ใครจะรู้สิ่งนี้ดีไปกว่าเจ้านายของเธอ ผู้ชายที่ยากจะจัดการกลับตกปากรับคำอย่างง่ายดาย
เพียงแต่ที่เขาตกลงรับปาก คงจะเป็นเพราะเห็นอะไรบนหน้าของเจียงโจว ซูหงคิดแบบนี้แล้วก็มองไปที่เจียงโจวอีกครั้ง กลับพบว่าเจียงโจวเริ่มพูดคุยกับซือหม่าเกี่ยวกับไอเดียในการถ่ายทำแล้วก็หยุดคิดฟุ้งซ่านทันที เรียกเสี่ยวฮวาที่เธอผละทิ้งไปเมื่อกี้กลับมา ให้เขาพาซือหม่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพาไปที่สตูดิโออีกครั้ง
เสี่ยวฮวาพยักหน้ารับทราบ ซูหงมองตามซือหม่าที่ถูกเสี่ยวฮวาพาตัวไปก็ถามเจียงโจวขึ้นมาว่า “พี่เจียง ให้คุณซือเป็นนายแบบ คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกใช่ไหมคะ?”
แม้ว่าจะไม่ใช่เนื้อหาที่สำคัญ แต่เมื่อพูดถึงนิตยสาร ‘แฟชั่น’ ซึ่งเป็นหนึ่งในสื่อยักษ์ใหญ่ของวงการอุตสาหกรรมสื่อ ต่อให้เป็นแค่จุดเล็กๆ ในเลย์เอาท์ขนาดใหญ่ พวกเขาก็ต้องทำให้ดีที่สุด
“ไม่มีปัญหาหรอก” เจียงโจวพูดอย่างมั่นใจ ที่เขาพูดแบบนี้ไม่ใช่เพราะไว้ใจในพฤติกรรมลึกลับซับซ้อนที่ไม่อาจคาดเดาได้ของซือหม่า หากแต่เป็นเพราะซือหม่าเคยถ่ายภาพที่คล้ายกับการถ่ายทำนี้ เมื่อครั้งถ่ายภาพโปสเตอร์โปรโมทการแข่งขันบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัย ถึงแม้เทคนิคของคนถ่ายภาพอาจไม่ค่อยดีมาก แต่ไม่สามารถทำอะไรซือหม่าผู้เกิดมามีความเป็นธรรมชาติเมื่ออยู่ต่อหน้ากล้องได้ หลังจากโปสเตอร์นั้นออกมาก็ถูกนักเรียนหญิงหลายคนต่างยื้อแย่งกัน แม้แต่ตัวเขาเองยังอยากได้อยู่หลายภาพ จนถึงตอนนี้โปสเตอร์เหล่านั้นก็ยังคงแขวนอยู่ที่หัวเตียงของเขา
________________________________________
[1] รักษาม้าตายประดุจม้าเป็น หมายถึงพยายามทำอะไรบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้ ให้เป็นไปได้ หรือดันทุรังทำจนได้