Bet with love เดิมพันรักอันตราย ตอนที่ 5
ตอนที่5 เจ็บซ้ำซ้อน
ตอนที่5 เจ็บซ้ำซ้อน
เกาะราชา
ห้องพัก
06:49
เตมินทร์ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาด้วยความอ่อนเเอ ทำไมเรื่องบ้าๆเเบบนี้ต้องมาเกิดกับเขาด้วย มือเรียวยกขึ้นถูร่องรอยเเดงเป็นจ้ำตามลำตัวที่ผู้ชายคนนั้นได้ฝากทิ้งไว้ รู้สึกโกรธตัวเองเหลือเกินที่ไว้ใจคนเเปลกหน้าเพียงชั่วข้ามคืนเดียวคนนั้นจนทำให้เรื่องเเย่ๆเเบบนี้เกิดขึ้น
.
.
.
” ทำไมถึงเปลี่ยนใจรีบกลับล่ะเต ไหนบอกว่าจะอยู่ต่ออีกคืนนึงไง ”
” เราห่วงร้านน่ะโย อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีอะไรให้น่าอยู่ต่อเเล้ว … เราหมายถึงไม่มีที่ให้เที่ยวเเล้ว “
เตมินทร์ตอบเพื่อนเสียงเเผ่ว
” นั่นสิ เราเห็นด้วย มาที่นี่ประทับใจอยู่อย่างเดียวเลยคือได้ล่องเรือ “
วาโยพูดออกมาด้วยความภูมิใจโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นท่าทีของเพื่อนที่นั่งหน้าถอดสี
” เเล้วก็ได้ทานดินเนอร์หรู จิบไวน์ราคาเเพง ฟินอ่ะ “
ยิ่งฟังเพื่อนพูดเตมินทร์ก็ยิ่งอยากร้องไห้ รู้สึกปวดร้าวไปทั้งใจ
” เสียดายที่เราเมาเร็วไปหน่อย ว่าเเต่เมื่อคืน ยังไงครับเพื่อน “
วาโยถามออกมาเป็นเชิงเเซว ซึ่งนั้นมันยิ่งทำให้เขายิ่งเจ็บ อับอาย ไม่กล้าบอกให้เพื่อนรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเจออะไรมา ดวงตาคู่สวยฉายเเววเศร้าหมองออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด จิตใจของเขาตอนนี้มันย่ำเเย่เหลือเกิน..
” เต..เต “
” เต! “
เพียะ!
” โอ๊ะ!! โย เล่นอะไรก็ไม่รู้ เราตกใจหมดเลย “
เตมินทร์ยกมือลูบเเขนข้างที่ถูกเพื่อนฟาดเบาๆ
” เธอนั่นแหละ ใจลอยไปถึงไหนแล้วครับ เราเรียกตั้งนาน “
” เราเก็บของเสร็จเเล้วนะ “
เตมินทร์พูดตัดบทออกไป เพราะกลัวว่าเพื่อนจะถามเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาอีก
” งั้นไปหาอะไรร้อนๆกินกันก่อนเนอะ กว่าเรือจะออกอีกตั้งนาน “
” อื้อ ไปสิ “
08:37น.
มือหนาควานหาร่างที่เขานอนกอดก่อนหน้านี้ เเต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เปลือกตาหนาเปิดขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกวาดสายตาสำรวจมองไปรอบๆห้อง ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะออกไปแล้ว
ผิดคาด!
ไม่เหมือนที่เขาคิดเอาไว้ เเต่ไม่เป็นไร เพราะว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้เจอกันอยู่ดี
เตมินทร์!
ปากหยักยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมา ยอมรับว่าอีกฝ่ายทำให้เขาถูกใจไม่น้อยเเม้ว่าจะใช้วิธีที่ผิดไปสักหน่อย เเล้วยังไงล่ะเขาไม่เเคร์!
Yomin massage & spa
โยมิน มาจสาจ เเอนด์สปา
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
เตมินทร์เเละวาโยเเทบจะลมจับทันทีที่เข้ามาเห็นสภาพร้าน ภายในเละเทะข้าวของถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย ทำไมร้านพวกเขาถึงมีสภาพเป็นเเบบนี้
เตมินทร์โทรหาพี่ชายอยู่หลายครั้งเเต่กลับไม่สามารถติดต่ออีกฝ่ายได้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโทรหาพนักงานในร้านของตนเเทน
ได้ความว่าพี่ชายของเขาให้พนักงานทุกคนออกจากร้านบอกเพียงเเค่ว่าทางร้านกำลังจะปิดกิจการเเละจะเซ้งร้านทิ้งไป พี่ชายของเขาต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆ ทำเเบบนี้ไปเพื่ออะไร!
” เราจะเอายังไงกันต่อดีเต “
วาโยหันมาถามความเห็นจากตนด้วยเเววตาเเดงก่ำอย่างคนบอบช้ำ เตมินทร์สงสารเพื่อนไม่น้อยไปกว่าที่สงสารตัวเองเลย
” เราก็ไม่รู้เหมือนกันโย ตอนนี้เราคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย “
เตมินทร์ตอบกลับเพื่อนด้วยน้ำเสียงเเหบพร่าระคนเจ็บปวด
” โยขึ้นไปพักผ่อนนะ เดี๋ยวเราเก็บของเอง “
” ได้ไงล่ะ ต้องช่วยกันสิ “
วาโยเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น
จากนั้นทั้งสองจึงช่วยกันเก็บกวาดจัดของให้เข้าที่เข้าทางตามเดิม สิ่งไหนเเตกหักเสียหายก็เก็บทิ้งไปตามระเบียบ กว่าจะเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง
” ไปพักก่อนเถอะโย “
” เเล้วเตล่ะ.. “
” เดี๋ยวเราเอาขยะไปทิ้งเสร็จเเล้วก็จะไปพักเหมือนกัน “
” โอเค ถ้างั้นเราขึ้นห้องก่อนนะ “
เตมินทร์พยักหน้าให้เพื่อนที่เดินคอตกขึ้นชั้นสองไป
คล้อยหลังวาโยเตมินทร์ก็หิ้วถุงขยะสีดำออกมาทิ้งนอกร้าน ภายในใจยังคงครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะทำยังไงต่อไปดี พี่ชายของเขาใจร้ายมากที่ทำเเบบนี้ เงินกองกลางของร้านก็ถูกกวาดไปจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ
” สวัสดี “
เสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้น เรียกให้เตมินทร์ที่กำลังคิดไม่ตกหันไปมองยังที่มาของเสียงทันที
” คุณ! “
พอเห็นว่าเป็นเคิร์ตเตมินทร์ถึงกับตกใจหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ตั้งสติได้ก็รีบสาวเท้ายาวๆเดินหนีอีกฝ่ายทันที
” หยุดเดี๋ยวนี้! อย่ามาเดินหนีเเบบนี้ ผมไม่ชอบ! “
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างคนวางอำนาจ เเต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กเกรงกลัวเเต่อย่างใด ตรงกันข้ามเจ้าตัวรีบสาวเท้าก้าวเดินหนีเขาเร็วขึ้นโดยไม่สนใจหน้าตาบูดบึ้งของอีกฝ่ายที่มองมาเเม้เเต่น้อย
” นี่คุณ! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง! “
คนตัวโตตวาดเสียงดัง พร้อมกับตรงมากระชากเเขนจนร่างเล็กเซถลาไปตามเเรง
” ปล่อยผมนะ!! “
เตมินทร์ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงเเขนเเกร่งที่กอดรัดตนเอาไว้
” หยุดดิ้นสักที! ไม่งั้นผมจะจับคุณกดตรงนี้เเหละ ” ได้ผลร่างบางชะงักหยุดดิ้นรนทันที
” มีอะไรกับผมไม่ทราบ! “
เตมินทร์กระเเทกเสียงกลับไปอย่างหงุดหงิด
” ทำไมพูดจาดูห่างเหินจัง เมื่อคืนนี้เรายัง… “
ไม่พูดเปล่าเขายังก้มลงมองสบตาคนตัวเล็กในอ้อมเเขนพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม ยิ่งเห็นประกายตาคู่นั้นเตมินทร์ก็ยิ่งอยากจะฟาดหน้าเขาเเรงๆสักที
นี่เขาจะตามมาเยาะเย้ยกันอีกหรือยังไงนะ!
” คุณฉวยโอกาสตอนผมเมา “
เตมินทร์ตอบออกไปเสียงเเผ่ว พลางก้มหน้าหลบสายตาของเขา ประหม่าจนลืมตัวว่าตนยังคงถูกอีกฝ่ายกอดเอาไว้
เคิร์ตเเอบอมยิ้มกับท่าทางใสซื่อของอีกฝ่าย
” เเต่คุณร้อนเเรงมากเลยนะ เเถมยังยั่วเก่งอีกต่างหาก แกล้งเมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ “
เขาเเกล้งพูดยั่วโมโหคนตัวเล็ก
” โอ๊ะ!! “
พูดจบคนตัวโตก็โดนตุ้บตั้บใส่รัวๆ พร้อมกับร่างบางที่สะบัดตัวออกจากวงเเขนเเกร่ง ยืนหอบหายใจจนตัวสั่นด้วยความโมโห
” คุณกลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เเล้วหวังว่าเราจะไม่ต้องมาเจอกันอีก “
พูดจบก็วิ่งหนีเข้าไปในร้านทันที
” หึ! เราได้เจอกันอีกเเน่นอนเตมินทร์! “
21:37น.
หลังจากที่กลับมาจากห้องของวาโยเเล้วเตมินทร์ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างทันที ข้อมือเล็กวางก่ายเกยบนหน้าผาก คิดวิตกกังวลสารพัด ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวที่ตนต้องเผชิญหน้าอยู่ในเวลานี้มันช่างหนักหนาสาหัสซะเหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าการไปเที่ยวในครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตของเขาได้มากมายถึงเพียงนี้
เรื่องร้านเขาเเละเพื่อนตัดสินใจที่จะไปต่อ และสัญญาว่าจะจับมือกันก้าวผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน ได้เเต่ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี วาโยเองก็เจ็บปวดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาก ภายใต้ความเข้มเเข็งที่เพื่อนเเสดงออกมาเขารับรู้ได้ว่ามันซ่อนความเจ็บปวดเสียใจเอาไว้มากมายเเค่ไหน ลึกๆก็อดรู้สึกละอายใจไม่ได้ที่พี่ชายของตนเป็นต้นเหตุทั้งหมด วาโยต้องมาสูญเสียทุกอย่างก็เพราะพี่ชายของเขาเป็นคนทำลายมันลงไป
เตมินทร์คิดอย่างเจ็บปวดปล่อยให้น้ำตาที่เก็บกักไว้ไหลรินออกมาอย่างอัดอั้น นับจากนี้ไปจะไม่มีอีกเเล้วพี่เต็มรวินทร์ พี่ชายที่เเสนดีคนนั้น คนที่บอกว่ารักน้องชายคนนี้นักหนา ตอนนี้ชีวิตของเขาเหลือเพียงเเค่วาโยคนเดียว คนเดียวเท่านั้นจริงๆ
ส่วนเรื่องผู้ชายคนนั้นเตมินทร์คงทำได้เพียงเเค่ภาวนาให้เขาอย่าได้ตามมาวุ่นวายกับชีวิตของตนอีก เเละขอให้ความรู้สึกเเย่ๆนี้หายไปจากใจเขาเสียที
เปลือกตาคู่สวยปิดลงด้วยความรู้สึกอ่อนล้า หวังเพียงเเค่ตื่นขึ้นมาทุกอย่างในชีวิตของเขาจะกลับมาเริ่มต้นใหม่ด้วยดีอีกครั้ง
บ่ายวันต่อมา~
ในขณะที่เตมินทร์กำลังยืนเช็ดกระจกอยู่บริเวณหน้าร้านสปาของตนอยู่นั้น ก็ต้องชะงักด้วยความตกใจเมื่อหันมาพบเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกพิงอยู่ระหว่างประตูร้านของเขา
” คุณกลับมาอีกทำไม! ผมบอกคุณไปเเล้วไงว่าอย่ามาที่นี่อีก “
เตมินทร์ตวาดใส่เขาไปอย่างเหลืออด
” ทำไมผมจะมาไม่ได้ ในเมื่อที่นี่เป็นของผม! “
เขาตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน
” คุณอย่ามาพูดพล่อยๆเเบบนี้นะ! “
เสียงหวานตวาดเเหวใส่เขา
” คุณนั่นเเหละหยุดปากดีเเล้วดูซะให้เต็มตา “
อีกฝ่ายสวนกลับทันควัน พร้อมกับโยนซองสีน้ำตาลมาให้
เตมินทร์ก้มลงเก็บซองเอกสารที่ตกอยู่ปลายเท้าของตนขึ้นมาสลับกับมองหน้าของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาอย่างไม่วางตา ก่อนจะค่อยๆดึงกระดาษเเผ่นใหญ่ในนั้นออกมา
สายตาคู่สวยกวาดมองทุกตัวอักษรที่อยู่บนเเผ่นกระดาษในมือด้วยความรู้สึกช็อค!
” นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน!! ”
” ก็ตามที่เห็น “
เขาว่าพลางยักไหล่
” พี่ชายคุณกู้เงินผมไปยี่สิบล้าน! เเล้วตอนนี้ผมก็ต้องการเงินของผมคืน “
” เค้าหนีไปเเล้ว เเล้วผมก็ไม่รู้ว่าเค้าไปอยู่ที่ไหน “
เตมินทร์ตอบเขาไปตามตรง
” เรื่องนั้นผมรู้เเล้ว “
” เเล้วคุณมาบอกผมทำไม! “
” คุณเป็นน้องเค้าไม่ใช่เหรอ ในเมื่อเค้าหนีไปคุณก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบเเทน ”
” คุณจะบ้ารึไง! เงินตั้งยี่สิบล้าน ผมจะไปหามาจากไหน “
” เรื่องนั้นผมไม่สน! “
” ถ้างั้นคุณก็เอาร้านนี้ไป เเล้วถือว่าเราหมดหนี้ต่อกัน “
” เฮอะ! นี่คุณจะบ้ารึไง! รังหนูเล็กๆกระจอกๆเเบบนี้เเค่หักเป็นดอกเบี้ยยังไม่พอด้วยซ้ำ! “
เตมินทร์กำหมัดเเน่นอย่างสะกดอารมณ์ที่ประทุขึ้นมาภายใน มันจะมากเกินไปเเล้ว! ถึงร้านเขาจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรเเต่ก็ห่างไกลกับคำว่ารังหนูที่เขาพูดมา
” ผมต้องการเงินของผมคืน “
เขาเน้นย้ำหนักเเน่น
” ผมไม่มี! “
เตมินทร์ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
” อ้อ..หรือถ้าคุณอยากจะได้จริงๆ ก็ไปตามทวงกับคนที่ยืมไปโน้น ผมไม่เกี่ยว “
” จะเอาอย่างนั้นก็ได้ เเต่ผมขอบอกไว้เลยถ้าผมเจอตัวพี่ชายคุณผมจะฆ่าทิ้งทันที! “
เคิร์ตพูดออกมาหนักเเน่นจนเตมินทร์ถึงกับหน้าเสีย
” ยะ อย่านะ คุณอย่าทำอะไรพี่เต็มนะครับ ผมขอร้อง ตกลง ผมจะหาเงินมาคืนคุณเอง “
เตมินทร์ขอร้องออกไปเสียงสั่น
” ผมให้เวลา3วัน “
” สะ..สามวัน “
คนตัวเล็กทวนประโยคนั้นซ้ำๆอย่างสิ้นหวัง สามวันกับเงินยี่สิบล้าน!เขาจะไปหามาจากไหน!
” อีกสามวันเจอกันนะครับ “
เคิร์ตมองร่างบางตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนช็อคอยู่อย่างนั้น
คอมเมนต์