บทที่ 5 <1> #5

“พี่ดูเหมือนจะสนิทกับพี่คนนั้นนะคะ”
จีฮเยพูดอย่างไร้เดียงสา ตอนนี้เธอจัดการพาสต้าไปครึ่งจานแล้ว
“ไม่ ไม่เลยสักนิด”
“ก็แน่ล่ะ พี่เขาชื่อแจยองค่ะ ไม่ใช่ยองแจ”
ซังอูวางส้อมลงในจาน ไม่รู้สึกอยากอาหารสักนิด
“สมาชิกคนดังของชมรมการละครไงคะ เพื่อนของฉันชอบไปดูการแสดงของพี่คนนั้น แถมยังไปเข้าเรียนในคลาสของเอกดีไซน์อีก ฉันก็เลยพอรู้มาบ้างน่ะค่ะ ตอนอายุยี่สิบเคยมีคนมาทาบทามให้ไปเป็นนักแสดงของ JS เอนเตอร์เทนเมนต์ด้วย…”
“พอ”
“คะ?”
“พูดเรื่องอื่นเถอะ”
จีฮเยมักจะพูดอย่างมั่นใจไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน แต่ตอนนี้เธอถึงกับทำหน้ามุ่ยพูดไม่ออก
ซังอูคลายความรู้สึกกระสับกระส่ายด้วยการยัดพาสต้าที่น่าผิดหวังยิ่งกว่าอาหารราคา 3,000 วอนในโรงอาหารใส่ปาก
ที่บอกว่าเปลี่ยนใจแล้วหมายความว่ายังไงกันแน่ อดคิดไม่ได้เลย เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับจิ๊กโก๋คนนั้นอีกแล้ว

return 0;

ระหว่างที่ซังอูเรียนด้วยตัวเองในวันธรรมดาและออกไปทำงานพิเศษในวันหยุดสุดสัปดาห์ ภาคเรียนใหม่ก็ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ซังอูใช้เวลาที่เหลืออยู่อ่านเตรียมบทเรียนล่วงหน้าสำหรับคลาสเรียนในภาคเรียนที่จะมาถึง ดูเหมือนจะไม่ยาก เพราะวิชาเรียนเป็นวิชาเอกทั้งหมด ยกเว้นวิชาเลือกสองวิชาที่จำเป็นต้องเข้าเรียนด้วยเหตุผลสวยหรูที่ว่านักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ก็ต้องรู้เกี่ยวกับมนุษยศาสตร์ด้วย
จนถึงตอนนี้เขามักจะลงเรียนมากกว่า 20 หน่วยกิตต่อเทอม แต่เทอมนี้เขาต้องจัดสรรเวลาว่างสำหรับการสร้างเกม ทว่า หลังจากมีปัญหากับดีไซเนอร์ เขาก็ยังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ทำให้แผนที่วางไว้ผิดพลาด อีกทั้งตอนนี้หมดช่วงลงทะเบียนเรียนไปนานแล้ว และตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากเปลี่ยนตารางเวลาที่จัดให้ว่างไว้อย่างสมบูรณ์แบบ
ตารางเรียนของซังอูวางแผนมาอย่างสมดุล หลังเลิกคลาสเขาก็สามารถไปกินข้าวกลางวันได้ทันที

จันทร์: (1) ภาษาจีนระดับกลาง (2) คณิตศาสตร์วิศวกรรม 2
อังคาร: (1) Embedded System (2) Algorithm
พุธ: (1)(2) วัฒนธรรมร่วมสมัยและทฤษฎีวัฒนธรรม
พฤหัสบดี: เหมือนวันจันทร์
ศุกร์: เหมือนวันอังคาร

ภาคเรียนใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ซังอูมักจะตื่นนอนตอน 8:30 น. แล้วออกกำลังกายง่ายๆ จากนั้นก็ไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็กินซีเรียลกับนม ถัดมาก็แปรงฟันแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อจะแขวนไว้ด้านบน กางเกงแขวนไว้ด้านล่าง เรียงตามลำดับการซัก วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงผ้าขายาวสีดำตามลำดับ
จากนั้นคาดเข็มขัดที่เอว ใช้มือสางผมก่อนจะสวมหมวกแก๊ปสีดำปิดหน้าปิดตา สวมเสื้อขนเป็ดคลุมด้านนอกแล้วพันผ้าพันคอ เขาสะพายเป้ไว้บนบ่า ออกจากห้อง แล้วไปที่จักรยาน ตอนที่เขาปั่นจักรยานออกมา เวลาบนหน้าปัดดิจิตอลก็บอกเวลา 9:16 น. ดังเช่นทุกวัน
เวลาที่เขาเข้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยยังคงเป็น 9:24 น. เช่นเคย นับเป็นการเริ่มต้นที่น่าพอใจ เขามักจะหงุดหงิดถ้ามาสายไปแค่หนึ่งหรือสองนาทีเพราะปัญหาจราจร แต่วันแบบนั้นเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
เขาล็อกจักรยานไว้ที่จุดรับฝาก แล้วตรงไปที่คณะมนุษยศาสตร์ เมื่อเข้ามาในตึกก็เห็นบันไดทอดยาว เขาใช้เวลา 0.9 วินาทีในการก้าวขึ้นบันไดหนึ่งขั้น บันไดมีทั้งหมด 64 ขั้น ทุกๆ 16 ขั้นจะมีชานพักบันไดสั้นๆ ซังอูใช้เวลา 61 วินาทีจึงมาถึงชั้น 4 ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องเรียนภาษาจีน
เขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง 403 ก่อนถึงเวลาเรียน 30 นาที ในห้องเรียนมีนักศึกษาคนหนึ่งที่มาถึงก่อนและนั่งอยู่หน้าสุด ซังอูเดินไปยังแถวที่สี่อย่างไม่ลังเล
“…ไรวะ”
แต่วันนี้บนโต๊ะที่อยู่ขวาสุดของแถวสี่กลับมีกระเป๋าวางอยู่ ซังอูมองภาพที่ยากจะเชื่อสายตาแล้วได้แต่กะพริบตาปริบๆ ในประวัติศาสตร์หกภาคเรียนที่ผ่านมา เขาไม่เคยถูกแย่งที่นั่งมาก่อน เขานั่งที่ตำแหน่งเดิมมาตลอด และไม่เคยแม้แต่จะคิดย้ายไปนั่งเรียนที่ตำแหน่งอื่น
ที่นั่งขวาสุดแถวสี่ เป็นจุดที่สามารถสบตากับอาจารย์ได้โดยไม่ต้องชะเง้อคอมองแท่นบรรยายให้ลำบาก และเพียงชำเลืองมองจอโปรเจกเตอร์หรือกระดานก็สามารถเห็นตัวหนังสือได้ชัดเจน ไม่ถูกลมของฮีทเตอร์หรือแอร์โดยตรง และไม่มีหน้าต่างจึงไม่นำความร้อน อีกทั้งด้านหนึ่งยังเป็นผนังทำให้จิตใจรู้สึกมั่นคงกว่าที่นั่งอื่นที่ห้อมล้อมด้วยนักศึกษาคนอื่นๆ
‘ใครวะ’
ซังอูรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ห้องเรียนไม่มีระบบจองที่นั่งเหมือนห้องสมุด ทุกคนจึงสามารถเลือกที่นั่งได้อย่างอิสระ ซังอูต้องนั่งที่นั่งถัดมาทางซ้ายอย่างช่วยไม่ได้ ขณะเดียวกันเขาก็ยังคงสนใจที่นั่งข้างๆ อยู่ เขาเปิดหนังสือเรียนภาษาจีน แต่ไม่สามารถตั้งสมาธิได้
‘คงต้องถามอย่างสุภาพว่าขอแลกที่ได้หรือเปล่า’
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว จิตใจของซังอูก็มั่นคงขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้เชื่อเรื่องทฤษฎีกระดุมเม็ดแรก[1] แต่ซังอูก็ไม่อยากรู้สึกแปลกที่แปลกทางเพราะต้องนั่งในที่ที่ไม่คุ้นเคยตั้งแต่คาบแรกของภาคเรียน
เมื่อเวลาเริ่มเรียนใกล้เข้ามา นักศึกษาก็ทยอยกันเข้ามาในห้อง
นักศึกษาชายที่ยังดูเด็กโค้งทักทาย แต่ซังอูทำเป็นไม่เห็น เขาเพิ่งเคยเจออีกฝ่ายเป็นครั้งแรก
“อ๊ะ! เจอกันที่นี่อีกแล้วนะคะ”
คราวนี้เป็นนักศึกษาหญิงคนหนึ่งทักทายเขาแล้วเดินจากไป แต่ซังอูไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
นักศึกษาทยอยเข้ามาในห้องเรียนอย่างต่อเนื่อง แต่เจ้าของกระเป๋าก็ยังคงไม่ปรากฏตัว กระเป๋าหนังที่มีสายยาวสะพายข้างได้ ซังอูอยากจะแอบย้ายกระเป๋าใบนั้นออกไปแล้วย้ายไปนั่งที่ข้างๆ แต่ก็พยายามอดทนไว้ เพราะการวางกระเป๋าไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่งกลายเป็นกฎที่รู้กันว่าที่นั้นถูกจองไว้แล้ว
ตอน 9:57 น. อาจารย์เข้ามาในห้องแล้วแจกเอกสาร เธอกล่าวทักทายสองสามประโยคแล้วถามหานักศึกษาคนหนึ่ง
“นักศึกษาที่เป็นผู้ช่วยอาจารย์ยังไม่มาอีกเหรอ”
มีนักศึกษาอาสาเป็นผู้ช่วยอาจารย์ในวิชาเลือกแล้ว นับว่าเป็นคนขยันสุดยอด การอาสาเป็นผู้ช่วยอาจารย์ทำให้มีโอกาสสนิทกับอาจารย์มากขึ้น และมักได้รับคะแนนพิเศษจากอาจารย์ แต่เพราะตำแหน่งนี้ต้องทำงานจุกจิก นักศึกษาหลายคนจึงเลี่ยงที่จะทำ เหล่านักศึกษามองไปรอบๆ ด้วยแววตาสงสัย นักศึกษาที่เพิ่งเข้ามาทางประตูหลังยกมือขึ้น
“ผมอยู่นี่ครับ อาจารย์!”
“แจยอง! ไม่เจอกันนานเลยนะ ทำไมจู่ๆ ถึงมาลงเรียนภาษาจีนระดับกลางล่ะ”
“หน่วยกิตไม่พอน่ะครับ ภาษาถ้าไม่ได้ฝึกก็จะขึ้นสนิมไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่แล้ว เป็นทัศนคติที่ดีมาก ทุกคนคะ นี่คือแจยอง นักศึกษาที่จะมาคอยช่วยพวกเราตลอดหนึ่งเทอมนี้ค่ะ เขาเป็นรุ่นพี่ที่เคยไปอยู่ฮ่องกงมาก่อน ถ้าสงสัยอะไรตรงไหนก็ถามเยอะๆ เลยนะ การบ้านที่จะสั่งหลังจากนี้ก็ส่งที่นักศึกษาคนนี้ได้เลยค่ะ”
ซังอูที่กำลังอ่านเอกสารประกอบคำบรรยายอยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก แต่คิดว่าคงเป็นคนชื่อซ้ำ เพราะคนที่ใช้ชื่อนั้นมีอยู่ถมไป
ในตอนนั้นเองกระเป๋าหนังสะพายข้างที่อยู่บนโต๊ะด้านขวามือก็ถูกยกขึ้น และมีใครคนหนึ่งนั่งลงบนเก้าอี้ แม้ไม่อยากหันไปมอง แต่ศีรษะของเขาก็หันไปโดยอัตโนมัติ
หมวกไหมพรมสีแดงและเสื้อขนเป็ดสีแดงที่โดดเด่นนั้นดูโดดเด่นมากจนเกินไป เมื่อถอดเสื้อขนเป็ดออก ด้านในก็เป็นเสื้อเจอร์ซีย์[2]สีแดง อีกทั้งมือข้างหนึ่งยังถือกระป๋องโคล่าสีแดง ถึงอย่างนั้นก็ยังโชคดีที่เขาไม่สวมกางเกงสีแดงมาด้วย ซังอูเผยอปากแต่ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาเพราะเขาหมดคำจะพูด
“ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่านายเข้าเรียนวิชานี้ด้วย”
จางแจยองยกกระป๋องโคล่าขึ้นดื่มอึกหนึ่งอย่างหน้าไม่อาย
‘สรุปแล้วใครเป็นไอ้บ้ากันแน่วะ?’
แม้คาบเรียนจะเริ่มขึ้นแล้ว ซังอูก็ยังคงอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น

________________________________________

[1] ทฤษฎีกระดุมเม็ดแรก เมื่อติดกระดุมเม็ดแรกผิด กระดุมเม็ดต่อๆ มาก็จะผิดไปด้วย กล่าวคือหากมีเรื่องผิดพลาดตั้งแต่เริ่มต้น อาจทำให้ต้องพบกับความโชคร้ายไปเรื่อยๆ
[2] เสื้อเจอร์ซีย์ เสื้อแจ็คเก็ตที่ใช้สวมใส่ออกกำลังกาย ทำจากผ้าที่ระบายเหงื่อได้ดี