บทนำ : <0>

เรื่องย่อ
ชูซังอู นักศึกษาวิศวกรรมปี 3 เอกคอมฯ ผู้ใช้ชีวิตเที่ยงตรงประหนึ่งหุ่นยนต์ ตัดสินใจตัดชื่อสมาชิกกลุ่มชาวมือไม่พาย (พวกอู้งาน) ออกจากการบ้านวิชาเลือกเพราะไม่ยอมช่วยงาน
และด้วยเหตุนั้น เขาทำให้รุ่นพี่คนหนึ่งเรียนไม่จบ
ชาวมือไม่พาย 3 : [ต้องขอบคุณนายที่ทำให้ฉันเรียนไม่จบ มาคุยกันหน่อยไหมครับ คุณรุ่นน้อง] – 20:23
จางแจยอง รุ่นพี่ปี 4 แห่งคณะศิลปกรรม เอกกราฟิกดีไซน์กำลังจะได้ไปเรียนต่อปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในต่างประเทศ ทั้งที่เขาเพียบพร้อมทั้งความสามารถ หน้าตา และฐานะ แต่ทุกอย่างก็มาพังเพราะชูซังอูคนเดียว
ชูซังอูไม่ใส่ใจเรื่องรุ่นพี่ที่ไม่เคยพบหน้าเพราะคงไม่ได้เจอกันอีก แต่ใครจะคิดว่าพวกเขาต้องมาทำโปรเจ็กต์เกมมือถือด้วยกัน!
“ตอนแรกฉันว่าจะปล่อยผ่านนายไป แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ตั้งตารอดูเทอมหน้าได้เลย”
เสื้อขนเป็ดสีแดง เสื้อเจอร์ซีย์สีแดง หมวกสีแดง และกระป๋องโค้ก! Semantic Error ตัวแดงแจ๋กำลังจะเข้ามาสั่นคลอนโลกอันสมบูรณ์แบบของซังอู!
สุดท้ายแล้วเขาจะสามารถแก้บั๊กเจ้าปัญหานี้ได้หรือไม่
หรือวันหนึ่ง… Error ตัวนี้จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของของระบบปฏิบัติการอย่างถาวร

________________________________________

บทนำ

ณ ห้องบรรยายของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นักศึกษากว่าครึ่งห้องอยู่ในสภาพสัปหงก แม้แต่อาจารย์ก็ไม่สามารถทำให้นักศึกษากว่าร้อยคนในห้องเรียนขนาดใหญ่ตั้งใจฟังบรรยายได้ ยิ่งไปกว่านั้น รูปลักษณ์ของผู้ที่ออกไปยืนนำเสนออยู่ที่แท่นบรรยายก็ไม่ได้ดึงดูดสายตาเลยสักนิด
ผู้นำเสนอสวมเสื้อลายตารางแบบโอเวอร์ไซซ์กับกางกางยีนส์แบบไม่ตามเทรนด์สีเข้ม ทั้งยังสวมหมวกแก๊ปปิดหน้าปิดตา ทำให้เห็นหน้าไม่ชัด แต่เมื่อเขากดปุ่มบนเลเซอร์พอยเตอร์[1]เปิดสไลด์นำเสนอ ผู้ฟังที่กำลังเบื่อหน่ายก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตะลึง

[บุคลิกภาพที่ดีและบทบาทในสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัยฮันกุก]

ขนาดตัวอักษรที่น่าจะใหญ่ประมาณ 93 พอยต์ (pt) ก็ทำให้รู้สึกกดดันมากแล้ว แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือเขาใช้ฟอนต์ GulimChe[2] ไม่สิ ที่เป็นปัญหาที่สุดน่าจะเป็นพื้นหลังรูปโบxโบโน่จางๆ นั่นหรือเปล่านะ หรือไม่ก็เป็นการตั้งอกตั้งใจตกแต่งตัวอักษรทีละตัวๆ ด้วยสีรุ้งนั่น
“ขออนุญาตเริ่มการนำเสนอครับ”
ผู้นำเสนอข้ามไปยังสไลด์ถัดไปด้วยสีหน้าเฉยเมยราวกับจะเยาะเย้ยปฏิกิริยาของผู้ฟัง แม้ว่าคราวนี้สไลด์จะมีพื้นหลังสีดำและมีแค่หัวข้อย่อยที่ใช้ตัวอักษรสีเหลือง แต่เขาก็ยังคงรักษาขนาดอันน่าสยองขวัญของตัวอักษรและฟอนต์ที่ไม่ถนอมสายตาคนอ่านไว้อย่างเหนียวแน่น
“รายงานในครั้งนี้ ผมสืบค้นเรื่องการผลิตบุคลากรที่มีความซื่อสัตย์ มีความคิดสร้างสรรค์ และมีความกระตือรือร้นในการทำงานของมหาวิทยาลัยฮันกุก จากการประเมินศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงในสังคม รวมถึงวิเคราะห์การปรับบุคลิกภาพให้เหมาะสม และบทบาทหน้าที่ในอนาคตของนักศึกษาใหม่…”
สไลด์นำเสนอสุดสะเทือนใจถูกฉายผ่านเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ นักศึกษาที่ตกใจกับสไลด์จนหายง่วง ตอนนี้เริ่มกลับมาง่วงอีกครั้ง น้ำเสียงของผู้นำเสนอราบเรียบไม่มีสูงต่ำ อีกทั้งรอแล้วรอเล่าเขาก็พูดประโยคแรกไม่จบสักที
“อันดับแรก นี่คือบุคลากรที่ขึ้นชื่อว่ามีความซื่อสัตย์ครับ”
ผู้นำเสนอได้ทำการสืบค้นว่าโปรแกรมพัฒนาบุคลากรที่อยู่บนหน้าเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยฮันกุกยังดำเนินการอยู่หรือไม่ และได้ข้อสรุปว่าไม่ ตัวอย่างศิษย์เก่าที่เขายกมากล่าวถึงมีทั้งนักการเมืองที่ถูกถอดถอนออกจากตำแหน่งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรด้วยคดีทุจริต อาจารย์มหาวิทยาลัยที่ปลอมแปลงวิทยานิพนธ์ นักธุรกิจที่ติดสินบน เป็นต้น
ในด้านเนื้อหาเรียกได้ว่าเจาะลึก ในด้านการนำเสนอก็มีความเป็นเหตุเป็นผล สำหรับงานกลุ่มของวิชาที่มีค่าแค่ 2 หน่วยกิต หานักศึกษาที่ซื่อสัตย์จริงใจขนาดนี้ได้ยากมาก แต่ก็น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าเมื่อรวมอาจารย์เข้าไปด้วยแล้ว มีคนที่อยู่ฟังการนำเสนอตั้งแต่ต้นจนจบแค่ไม่ถึงสิบคนเท่านั้น ผู้นำเสนอเน้นย้ำเรื่องความซื่อสัตย์และความเสมอภาค จากนั้นการนำเสนอเป็นเวลาสิบนาทีนิดๆ ก็จบลง แต่กลับมีเสียงปรบมือแค่แปะสองแปะ
“จบการนำเสนอเพียงเท่านี้ครับ”
ทว่า เมื่อเขาเปิดไปถึงสไลด์สุดท้าย ผู้ฟังที่มีอยู่แค่หยิบมือก็ส่งเสียงฮือฮาขึ้นมา ทำเอาแม้แต่นักศึกษาที่เคยสัปหงก ไม่ได้สนใจการนำเสนอ ก็เพ่งสายตาไปที่หน้าจอโปรเจคเตอร์ด้วย

[หัวหน้ากลุ่ม: ชูซังอู
นำเสนอ: ชูซังอู
สืบค้นข้อมูลในส่วนที่ 1: ชูซังอู
สืบค้นข้อมูลในส่วนที่ 2: ชูซังอู
สรุปรวมข้อมูล: ชูซังอู
เรียบเรียงเนื้อหานำเสนอ: ชูซังอู
รายชื่อสมาชิกที่มีส่วนร่วม: ชูซังอู]

อาจารย์ดันแว่นตาขึ้นด้วยสีหน้าพูดไม่ออก ขณะเดียวกันเหล่านักศึกษาก็ส่งเสียงเอะอะเสียงดัง เมื่อเห็นบรรยากาศอึกทึกในห้องบรรยาย ผู้นำเสนอหรือชูซังอูก็คิดว่าตัวการ์ตูนชื่อดังที่อยู่บนพื้นหลังสไลด์นี้ได้รับเสียงตอบรับดีทีเดียว

return 0;[3]

นักศึกษาสวมหมวกปิดหน้าปิดตาคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพักอาจารย์ จากนั้นคนเป็นอาจารย์ก็เชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงด้วยสีหน้าลำบากใจ
“มาแล้วเหรอครับ นักศึกษาซังอู อาจารย์เรียกเธอมาเพราะการพรีเซนต์ในวันนี้น่ะ”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
“เนื้อหาน่าประทับใจมาก แต่…”
อาจารย์พลิกสมุดรายชื่อด้วยสีหน้าลำบากใจ แม้ว่านักศึกษาชูซังอูจะนำเสนอเนื้อหาได้เจาะลึกเข้มข้นจนน่าตกใจ แต่อย่างไรนี่ก็เป็นงานกลุ่ม ในกลุ่มของเขายังมีสมาชิกอีกสามคน
“สมาชิกในกลุ่มคนอื่นๆ ไม่ช่วยงานเลยเหรอ”
“ครับ”
คนเป็นนักศึกษาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ช่วยเล่าอย่างละเอียดได้ไหม”
“เดิมทีหน้าที่ของผมมีแค่สืบค้นข้อมูลในส่วนแรกและทำสไลด์เท่านั้นครับ แต่คนที่ต้องสืบค้นในส่วนที่สองที่รับปากว่าจะส่งข้อมูลมาให้ตอนหกโมงของเมื่อวานไม่ได้ทำตามที่รับปาก ผมเลยต้องทำแทนทั้งหมด ส่วนคนนำเสนอกำลังเสียใจกับการจากไปของคุณยายที่เป็นคุณน้าของคุณแม่จึงมาเข้าร่วมไม่ได้ ผมจึงต้องรับผิดชอบในส่วนนั้นด้วยเช่นกันครับ”
“ยังเหลืออีกคนนี่”
“คนนั้นผมไม่เคยเจอเขาสักครั้งเลยครับ”
อาจารย์พยักหน้าพลางตรวจดูในสมุดรายชื่อ ในตอนนั้นเองเขาก็เริ่มไล่ดูอย่างละเอียดราวกับเจออะไรเข้า
“กลุ่มนี้มีรุ่นพี่ที่กำลังจะจบด้วยนี่ เขาต้องไปเข้าร่วมการประกวดที่ต่างประเทศเลยส่งเมลมาขออนุญาตไม่เข้าเรียนในสัปดาห์นี้”
“ผมก็ได้ยินมาครับว่ามีคนไปเข้าร่วมการประกวด”
อาจารย์มองนักศึกษาที่อยู่ตรงหน้า
“นี่เป็นเหตุสุดวิสัย เธอไปตัดชื่อเขาทิ้งแบบนั้นมันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”
“ไม่ครับ ผมไม่คิดอย่างนั้น”
“ทำไมล่ะ”
“ถ้าที่ผ่านมาเขาเข้ามามีส่วนร่วมตลอด และเพิ่งขาดไปแค่คาบเรียนวันนี้ ผมก็คงจะรับฟังเหตุผลของเขา แต่คนคนนั้นไม่เคยมาร่วมประชุมในคาบเรียนเลยสักครั้ง และไม่ได้ช่วยงานอะไรเลยด้วยครับ”
อาจารย์ดันสมุดรายชื่อไปข้างหน้า
“ดูตรงนี้นะ นอกจากคาบที่แล้วกับคาบนี้ เขาเข้าเรียนทุกคาบ…”
“ไม่รู้สิครับ เขาคงให้ใครสักคนมาเช็คชื่อแทน”
อาจารย์ได้ยินดังนั้นก็ทำสีหน้าพิกล
“อย่างนี้นี่เอง อาจารย์เข้าใจแล้ว เธอไปเถอะ”
“ครับ”
นักศึกษาค้อมศีรษะแล้วออกจากห้องพักอาจารย์ไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดียวกับตอนเข้ามา

________________________________________

[1] เลเซอร์พอยเตอร์ (Laser Pointer) อุปกรณ์ที่ฉายแสงออกมาเป็นจุดเล็กๆ สามารถยิงสำแสงไปยังจุดต่างๆ ที่ผู้ใช้ต้องการได้ เป็นแสงที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อช่วยให้ผู้ใช้สามารถใช้ชี้จุดที่ต้องการบนสไลด์ในระยะไกล
[2] GulimChe (굴림체) รูปแบบตัวอักษรของภาษาเกาหลี มีลักษณะบาง ยากต่อการอ่าน จึงไม่นิยมใช้ในการทำสไลด์นำเสนอ หรือใช้ในงานที่เป็นทางการ
[3] return 0; คำสั่งในภาษาโปรแกรมมิ่ง หมายถึง คืนค่า 0 ให้ฟังก์ชัน main (ฟังก์ชัน: การแยกส่วนการทำงานของโค้ด) บอกให้รู้ว่าโปรแกรมทำงานอย่างถูกต้องสมบูรณ์ ในที่นี้ผู้เขียนนำ return 0; มาใช้ในการคั่นฉาก