บทที่ 2 (11)

ท่ามกลางบรรยากาศวิเวก เสียงของอีกฝ่ายยังคงดังในโสตประสาทชัดเจนอย่างน่าประหลาด ปลายลิ้นแดงเรื่อแลบเลียไปทั่วผิวรอบดวงตาอีซึงโด เขาเพิ่งรู้ตัวว่าหลั่งน้ำตาแห่งความสุขสมออกมา
“อือ อื้ม…”
อีซึงโดคลึงร่างไปกับหน้าท้องแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแล้วพยักหน้าแทกูกยองนึกว่าจะโดนอีซึงโดบ่นหรือเอ็ด จนถึงกับหรี่ตาเมื่อได้รับคำอนุญาตที่ผิดคาด แพขนตาของอีซึงโดชุ่มไปด้วยน้ำตา ร่างกายของเขาปลดปล่อยน้ำขุ่นขาวบนหน้าท้องของแทกูกยอง
“ทำแรงขึ้นสิ”
ดูเหมือนแค่พูดยังน้อยไป อีซึงโดจึงโอบคอของอีกฝ่ายแล้วเบียดสะโพกเข้าหาอย่างเร่าร้อน “แรงได้เท่าที่นายไหวเลย” น้ำเสียงอ้อนวอนนั้นปราศจากความลังเล
นัยน์ตาของแทกูกยองยิ้มพราย เขาใช้สองมือนวดเฟ้นบั้นท้ายอีซึงโดสัมผัสเพียงแค่นั้นก็ทำให้อีซึงโดหวั่นไหวจนแทบละลาย เขาถูกลางกายที่อ่อนตัวลงของตนกับผิวของอีกฝ่ายอย่างเชิญชวน
“นายต้องแย่แน่ถ้าปล่อยให้ฉันทำตามใจ”
“มะ…ไม่เป็นไรหรอก…”
“นายจะบาดเจ็บจริง ๆ น่ะสิซึงโด ชู่ว์…”
สติของอีซึงโดยังคลุมเครือด้วยอารมณ์วาบหวามหลังจุดสุดยอดเขาไม่ทันคิดว่าร่างของตนมีสิทธิ์หักเป็นสองท่อนหากรับบทรักหนักหน่วงดังว่า แทกูกยองเกร็งสะโพกที่คอยแต่จะขยับเข้าหาอีกคนเปลี่ยนเป็นขยับเข้าใส่แค่ตื้น ๆ
“ที่ผ่านมานายทนไหวได้ยังไง ทั้งที่ร่างกายเกิดความต้องการขึ้นมาเรื่อย ๆ แต่ก็ทำได้แค่ดูแลลูกเล็ก ๆ ลำบากแย่เลยเนอะ”
แทกูกยองพึมพำ ทำราวกับลืมสภาพตัวเองที่เฝ้ารอจังหวะลูกหลับเพื่อจะได้นัวเนียกับอีกฝ่าย อีซึงโดงับใบหูเจ้าตัวดี “เลิกพูดเหลวไหลแล้วขยับตัวเสียที” ท่าทางสติสัมปชัญญะของเขาจะกลับคืนมาแล้ว
“รับบัญชา”
มีหรือจะต้องปฏิเสธหรือเกรงใจ แทกูกยองใช้มือหนึ่งรองรับบริเวณที่ร่างกายประสานกัน อีกมือยันผนังห้องน้ำไว้
“นายจะเข่าอ่อนอีกก็ไม่เป็นไร ฉันจะรับไว้เอง”
คนรักแรงดีก็มีประโยชน์อย่างเหลือเชื่อในหลายแง่ ร่างกายของอีซึงโดโยกคลอนอย่างรุนแรงบนท่อนแขนที่รองรับตัวเขาไว้อย่างมั่นคง แรงเสียดแทงจากร่างกายอสูรหนุ่มดุดัน แต่ก็มีความหวามหวานอยู่ในที
อารมณ์ของทั้งคู่เตลิดเพริด ความเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วร่างของแทกูกยองจนทุกประสาทสัมผัสล่องลอย อสูรหนุ่มตั้งใจจะรีบปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บกดไว้ส่วนหนึ่งเสียก่อน ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อเร่งให้จบ แต่เพื่อเริ่มต้นราตรีอันยาวนานต่างหาก
ช่องทางของอีซึงโดบีบรัด ลมหายใจของแทกูกยองที่เป่ารดลำคอเขาหอบแรงดั่งสัตว์ป่ากระหายเลือด แม้อีซึงโดจะเอาแต่ขยับเคลื่อนไหวอย่างโอนอ่อนราวกับแสงเทียนริบหรี่ แต่อีกฝ่ายก็ประคองตัวเขาไว้อย่างมั่นคงตามที่พูด
อีซึงโดขยุ้มเรือนผมแทกูกยองเต็มแรงเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบตรงลาดไหล่เพราะอีกฝ่ายขบกัดด้วยทนข่มอารมณ์ตื่นเร้าไม่ไหว เลือดออกไหมนะอีซึงโดหมดปัญญาจะควบคุมอารมณ์ที่เตลิดโลดของตน จึงปล่อยให้ความคิดสงสัยนั้นลอยหายไป
กล้ามท้องของแทกูกยองตรงที่ตัวตนของอีซึงโดสัมผัสเสียดสีนั้นแดงก่ำหดเกร็ง อีซึงโดอยากจะขยับหนี แต่ก็อ่อนเปลี้ยเกินทน หว่างขาเขาอ้ากว้างจนเจ็บ ตัวตนบดเบียดกับอีกฝ่ายแนบแน่นเสียจนกระดิกกระเดี้ยไม่ไหว มีเพียงผนังอ่อนนุ่มเท่านั้นที่ขยับบีบรัดอวัยวะของอีกฝ่าย
แทกูกยองครางสั้น ๆ อาการเสียววูบปลุกเร้าให้อีซึงโดพร้อมที่จะรองรับสายธารจากอีกฝ่ายเข้าสู่ร่างตน แต่ตอนนี้เขายังคงไม่รู้สึกถึงมันช่องทางของเขาสัมผัสได้เพียงคลื่นอารมณ์สุขสมที่ร้อนผ่าวประหนึ่งไฟนาบ
อีซึงโดหายใจหอบ ริมฝีปากสั่นระริกของเขาถูกประกบด้วยความเปียกชื้น เป็นจุมพิตอ่อนหวานดุดันจากสัตว์ร้ายที่ทั้งรุนแรงและเร่าร้อน
ริมฝีปากบวมเป่งเผยอรับจูบ เรียวลิ้นอ่อนนุ่มกวาดไล้ไปทั่วโพรงปากแล้วถอดถอนมาตวัดลิ้นเลียแก้มอีซึงโดราวกับงู จากนั้นย้ายมาเลียซับบริเวณผิวใกล้ดวงตา
ร่างกายท่อนล่างที่สนิทแนบของพวกเขายังคงขยับโยกอย่างเชื่องช้าแม้จะถึงฝั่งฝันแล้ว แทกูกยองก็ยังคงเพลิดเพลินกับการฝากฝังตัวตนไว้ในร่างอีซึงโดต่อไป
“ย้ายที่กัน”
เสียงแทกูกยองเอ่ยอย่างสบายอารมณ์ อีซึงโดพยักหน้า ก่อนถูกอุ้มย้ายไปทั้งที่ยังงง ๆ อึดใจต่อมาชายหนุ่มก็รู้สึกเย็นวูบพร้อมกับได้กลิ่นไอน้ำอีซึงโดกะพริบดวงตาฉ่ำรื้นหลายครั้งจึงเห็นภาพเพดานโค้ง เป็นเพดานกระเบื้องที่มีหลอดไฟกลมฝังอยู่ห่างกันเป็นระยะ
“เราอยู่ตรงไหน”
เอ่ยถามเสียเลยน่าจะรู้คำตอบได้เร็วกว่าการตั้งสติที่กำลังเลื่อนลอยราวกับเคลิ้มด้วยฤทธิ์ยา
“สระว่ายน้ำ” แทกูกยองตอบสั้น ๆ
“จะว่ายน้ำหรือ”
สายตาอีซึงโดพร่ามัวเหลือเกิน เขากวาดตามองโครงร่างตรงหน้าเรือนร่างของแทกูกยองบดบังแสงด้านหลังเสียมิด ทรวดทรงแกร่งงามยวนตาด้วยสรีระปราดเปรียวดุจสัตว์ร้ายของอสูรหนุ่มยิ่งมอมเมาสายตาของอีซึงโด
“เปล่า เราจะมีเซ็กซ์กัน”
สองมือร้อนผ่าวรวบกอดเอวอ่อนเปลี้ยของอีซึงโดไว้มั่นแล้วเอ่ย
“ขอดูลีลาสะโพกซึงโดของเราหน่อยได้ไหม”
อีซึงโดหลุบตามองร่างกายท่อนล่าง สายตาพร่ามัวครู่ก่อนกลับเห็นชัดเจนดีแล้ว อีซึงโดพบว่าร่างกายพวกเขายังคงเชื่อมประสาน เขาเห็นตัวเองกลืนกินอีกฝ่ายจนมิด อีซึงโดลองขยับสะโพกเบา ๆ แต่แล้วก็นิ่วหน้า
“เจ็บ นายนอนลงสิ”
จุดที่แทกูกยองพาย้ายมาคือเก้าอี้นอนริมสระว่ายน้ำในร่ม พื้นผิวเก้าอี้แข็งใช่เล่น พวกเขาจึงสลับตำแหน่งกันอย่างว่องไว แทกูกยองหมุนตัวนอนลงแทนแล้วเงยหน้ามองอีซึงโด
“ไหนช่วยจัดแบบยั่ว ๆ ให้หน่อยซิ”
แทกูกยองฟาดก้นอีซึงโดซึ่งทาบมือลงบนแผ่นอกอสูรหนุ่มเพื่อถ่ายเทน้ำหนัก อีซึงโดยิ้มไปถึงตา ตอบรับอย่างรวดเร็ว
“รับบัญชา”
แทกูกยองแหงนหน้าระเบิดเสียงหัวเราะ ดูท่าอีซึงโดคนปัจจุบันคงไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกเกี้ยวอยู่คนเดียวเสียแล้ว แทกูกยองชอบอีซึงโดที่สุขุมใจเย็นก็จริง แต่ชอบอีซึงโดช่างยั่วผู้ปลุกปั่นอารมณ์เขาแบบตอนนี้มากกว่า
“กูกยองของเราใจเย็นจังเลยน้า ชักหงุดหงิดแล้วสิ”
อีซึงโดพูดจาวางโตพลางเริ่มขยับสะโพกเบา ๆ แทกูกยองชอบใจกระทั่งท่าทีอวดดีนั้น เจ้าบ้านหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วโอบช่วงเชิงกรานของอีซึงโดรั้งให้พวกเขายิ่งสัมผัสกันแนบชิด
“ซึงโด ไม่เห็นหรือว่าสามีกำลังตัวสั่นริก ๆ เนี่ย”
“ฉันไม่จับนายกินหรอกน่า”
“พูดไปเรื่อย เวลาแบบนี้ต้องบอก ‘จะกินให้อร่อยนะคร้าบ’ ต่างหากเล่า”
“ก็อยากกินอยู่นะ แต่รู้สึกเหมือนตัวเองจะโดนกินมากกว่า”
“หนทางเป็นเมียยั่วสวาทของนายยังอีกไกลแฮะ”
“ฉันจะพยายามให้มากขึ้นก็แล้วกัน”
“แทบคลั่งตายแล้วนะ ฉันเนี่ย”
กระเซ้าเย้าแหย่กันเป็นเด็ก ๆ จบ ทั้งคู่ก็แนบหน้าผากชนกันแล้วหัวเราะ อีซึงโดระดมจูบไปทั่วผิวรอบนัยน์ตาโค้งยิ้มของอีกฝ่ายที่ทอประกายเร่าร้อนและอบอุ่น ดูเหมือนหลังงานสมรสที่แทบไม่มีพิธีการมากมายนั้นจะทำให้แทกูกยองสบายใจขึ้นกว่าเดิมบ้างเล็กน้อย ทั้งที่เพียงแค่เพิ่มรายชื่ออีซึงโดเข้าเป็นสมาชิกอีกคนในสกุลเท่านั้นเอง
“ฉันรักนาย แทกูกยอง”
อีซึงโดเอ่ยคำรักในท่าที่ยังแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย ดวงตาเรียวโค้งดุจจันทร์เสี้ยวของแทกูกยองค่อย ๆ ลืมเต็มรูปทรงดังเดิม อีซึงโดยกสองแขนขึ้นโอบรอบคออสูรหนุ่ม แผ่นอกพวกเขาแนบชิดกัน
“โชคดีเหลือเกินที่เป็นนาย”
ทั้งคู่ใกล้ชิดกันเกินกว่าจะเห็นสายตา อีซึงโดจึงขยับศีรษะออกห่างเล็กน้อย แทกูกยองเอียงคอคล้ายใจลอย สีหน้าเขาติดจะไม่เข้าใจ
“พูดจริง ๆ นะว่าแม้แต่ตอนที่แม่ฉันถูกกัด ฉันก็ยังคิดว่าโชคดีแล้วที่อสูรตนนั้นคือนาย”