บทที่ 2 (12)

อีซึงโดจำเหตุการณ์ส่วนใหญ่ตอนเขารอดตายราวปาฏิหาริย์วันนั้นแทบไม่ได้ มีเพียงภาพหมดอาลัยตายอยากของพยัคฆ์ดำตัวใหญ่ผู้งดงามที่สะอื้นไห้อยู่ตรงหน้าคือภาพเดียวที่ฝังแน่นอยู่ในสมอง อีซึงโดคงลืมภาพนั้นไม่ลงอีกนาน หรืออาจจดจำได้ชัดเจนตราบลมหายใจสุดท้ายของชีวิต เราไม่มีทางรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ช่วงเวลานั้นตอกย้ำให้อีซึงโดกระจ่างใจจนน่าขนลุกว่ากฎแห่งธรรมชาติอันเรียบง่ายข้อนั้นทรงฤทธานุภาพนัก
“นายจำวันที่แม่นมย้ายมาทำงานที่นี่ แล้วจัดงานวันเกิดให้นายครั้งแรกได้ไหม”
วันเวลาแต่ละวันในตอนนี้ล้วนมีค่าและแสนสุข อีซึงโดอยากให้ทุกวันของแทกูกยองต่อจากนี้มีแต่ความสุขเสมอไป อสูรหนุ่มคงคิดว่าอีซึงโดไม่รู้ แต่ไม่ใช่เลย อีซึงโดรู้ดีว่าแทกูกยองยังคงหลงทางในฝันร้ายราวกับเด็กน้อยผู้พลัดพรากจากอ้อมอกแม่
“วันเพ็ญครั้งต่อมา ฉันลองสัมผัสตัวนายเป็นครั้งแรก”
อีซึงโดอยากให้อีกฝ่ายเป็นอิสระจากความเจ็บปวดนานปีได้ในเร็ววัน
“พอกอดนายแล้วฉันก็ร้องไห้นิดหน่อย คิดว่าถ้าต้องมีชีวิตต่อแบบนี้ พวกเราตายเสียด้วยกันเลยดีไหม แต่พอคิดอีกทีก็เสียดายวันเวลาที่อดทนรอดตายด้วยกันมาได้ตั้งนาน ดังนั้นฉันเลยอยากชวนให้นายสู้มีชีวิตอยู่ต่อด้วยกันสักตั้ง”
ลมหายใจของแทกูกยองยังคงเงียบกริบตลอดเวลาที่ฟังคำพูดเผยความในใจ อีซึงโดอ่านสีหน้าเขาไม่ออก แววตาอสูรหนุ่มนิ่งลึกดุจปิดกั้นเขาเลื่อนสายตามาสบตากับอีกฝ่าย แล้วลูบแก้มที่แข็งทื่อของแทกูกยองอย่างเบามือ หยดน้ำร้อนระอุจากนวลแก้มซึมเปียกฝ่ามือ ยิ่งคิดว่าสัมผัสนั้นคล้ายหยดน้ำตามากมายจากอดีต หัวใจของอีซึงโดก็ยิ่งปวดร้าว
อสูรหนุ่มอ้าปากเหมือนจะพูดแล้วหยุดนิ่ง ก่อนจะปิดสนิทโดยไม่เปล่งเสียงใด ท่าทางคล้ายอยากตอบ แต่จนปัญญาจะเฟ้นหาถ้อยคำ
อีซึงโดเสียใจกับท่าทีอ้ำอึ้งผิดวิสัยของอีกฝ่าย สู้พูดจาหน้าหนา-หน้าทนเหมือนปกติยังคุยกันต่อง่ายกว่า อีซึงโดคิดว่าให้คุยเปิดใจตอนนี้อาจเร็วเกินไป หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ไม่เห็นต้องรีบร้อนจนก่อปฏิกิริยาแง่ลบต่อกัน
“นายตอนนั้นก็น่ารักน่าเอ็นดูด้วย”
อีซึงโดยิ้มพรายแล้วกอดแทกูกยอง พอแผ่นอกเปียกชื้นสัมผัสกันอสูรหนุ่มก็โอบไหล่เขาตอบ อีซึงโดแตะริมฝีปากลงบนผิวใกล้ ๆ ดวงตาของอีกฝ่าย
“กูกยองของเราเปลี่ยนไปน้า คุยเรื่องอื่นด้วยหน่อยก็หายคึกคักซะแล้ว”
อีซึงโดกระซิบพลางเบียดสะโพกเข้าหาอีกฝ่าย กิริยานั้นทำลายหน้ากากของแทกูกยองให้สูญสลาย หัวคิ้วอสูรหนุ่มมุ่นเล็กน้อย เขาบิดริมฝีปาก
“งั้นสามีแสดงให้ดูไหมว่ายังปึ๋งปั๋งดี”
พูดจาแบบนี้สิค่อยสมเป็นกูกยองของฉันหน่อย
อีซึงโดคิดพลางยิ้มรับคำพูดยียวน
“ถ้าทำได้จริง ฉันก็ขอบใจ”
อีซึงโดถูแก้มกับลาดไหล่แทกูกยอง เขารู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อแข็งแกร่งของอีกฝ่ายผ่อนคลายลง เจ้าบ้านหนุ่มลูบเอวเขาแล้วเดาะลิ้น จากนั้นจึงขยับตัวออกห่าง
“ห่วงตัวเองก่อน ตัวเย็นหมดแล้วเนี่ย ย้ายไปที่อุ่น ๆ กันดีกว่า”
แทกูกยองถอดถอนตัวตนที่คับแน่นจากโพรงทาง ร่างอีซึงโดสั่นเทาด้วยความเสียวสะท้าน เขาผวากอดศีรษะแทกูกยองไว้ตอนถูกอุ้มตัวลอยอีซึงโดชวนให้ไปที่สระจากุซซีแทนห้องนอน เพราะเสียดายข้าวของต่าง ๆที่แม่นมอุตส่าห์เตรียมให้
อีซึงโดห่อไหล่และหอบน้อย ๆ ตอนที่แทกูกยองอุ้มเขาเดินย้ายมาจากสระว่ายน้ำ เพราะของเหลวในช่องทางซึมออกมาทุกจังหวะที่เขาเผลอน้ำรักมีปริมาณมากเนื่องจากพวกเขาห่างหายจากการร่วมรักมานาน
“อื้อ…รู้สึกแปลก ๆ ช่วยทำให้มันหยุดไหลทีสิ”
แทกูกยองหัวเราะเบา ๆ แล้วสอดก้านนิ้วเรียวเข้าไปอุดให้ ปากทางเปียกฉ่ำมีปฏิกิริยาอ่อนไหวต่อผิวสัมผัสรุกล้ำด้วยการบีบรัดนิ้วทันที อีซึงโดแหงนหน้าหอบฮักหนักกว่าเก่า แทกูกยองดูดดุนเรียวคออีกฝ่ายอย่างกับแวมไพร์
“ยั่วกันจัง”
เสียงนุ่มทุ้มของอสูรหนุ่มต่างหากที่ยั่วยวน อีซึงโดครางผะแผ่วสะโพกเขาสั่นระริก ความรู้สึกตอนที่น้ำซึมไหลออกมาส่งผลให้อวัยวะที่ยังไม่ตื่นตัวดีกลับมาแข็งขึงอีกครั้ง ครั้นร่างได้สัมผัสกับน้ำอุ่น ๆ อีซึงโดก็ยกขาข้างหนึ่งพาดไว้บนขอบสระจากุซซี
“มาสิ”
ริมฝีปากเปียกชื้นยังไม่ทันปิดสนิทดีก็ถูกริมฝีปากของแทกูกยองประกบปิด ร่างของอีซึงโดนั่งเกยอยู่บนตักแข็งแกร่งของอีกฝ่าย แทกูกยองสลับดูดเม้มริมฝีปากทั้งบนล่าง เขาละเลียดจุมพิตเนิบช้าดั่งเด็กน้อยลิ้มชิมลูกกวาดหวานหอม เรียวลิ้นไล้ผ่านแนวฟันล่างแล้วชอนไชลึกเข้ากวาดทั่วเพดานปาก อีซึงโดอ้าปากคลุกเคล้าลิ้นตัวเองกับลิ้นอีกฝ่าย จังหวะเดียวกันอาวุธร้อนผ่าวก็ผลักดันสู่ช่องทางขยับขยาย เกิดความเจ็บแปลบที่มาพร้อมกับจุมพิตหนักหน่วง
หยาดน้ำลายไหลเยิ้มจากริมฝีปากของคนกลั้นหายใจ แทกูกยองจูบซับหยาดหยดเหล่านั้นด้วยกิริยาอ่อนหวาน ขณะเดียวกับที่ขับควบสะโพกจนอีซึงโดรองรับแกนกายของเขาได้หมด ผิวเนื้อปากทางบดคลึงสนิทแนบกับช่วงอุ้งเชิงกรานของอีกฝ่าย แทกูกยองฝากฝังล้ำลึกสลับถอดถอนอารมณ์สุขสมรุนแรงที่พุ่งปราดจู่โจมอีซึงโดเทียบไม่ได้กับความเจ็บหนึบที่เกิดขึ้น เขารู้สึกถึงชีพจรเต้นตุบ ๆ ตรงเนื้อนุ่มที่บีบรัดตัวตนของอีกฝ่าย
เรือนผมของเจ้าบ้านหนุ่มพลิ้วสยายโดยมีท้องฟ้าราตรีเป็นฉากหลังดวงดาวส่องแสงระยิบระยับคล้ายเริงระบำอย่างเงียบงันคลอรับท่วงท่าเคลื่อนไหวสุดเร่าร้อนเบื้องล่าง
“อา ดี…”
แทกูกยองจูบที่ผิวใกล้ดวงตาของอีซึงโดผู้พึมพำราวกับคนเมาประกายแสงดาวสะท้อนนัยน์ตาเลื่อนลอยดูงดงามนักในสายตาอสูรหนุ่มแทกูกยองขยับร่างให้ยิ่งแนบชิด เขางับนวลแก้มแดงก่ำพอไม่ให้เจ็บ
“อะไรดีล่ะ บอกชัด ๆ หน่อย ดีที่ถูกทำในท่านี้ หรือดีที่มาเล่นจ้ำจี้กันนอกบ้าน”
แทกูกยองกระซิบกระซาบราวกับกลัวจะมีใครแอบฟัง อีซึงโดเบนสายตาเหม่อลอยมองด้านล่าง เห็นขาตัวเองอ้ากว้างโผล่พ้นผิวน้ำที่สะท้อนฟากฟ้ายามราตรี
สายตาเคลื่อนไหวตามมือแทกูกยอง จากน่องที่พาดกับขอบสระหัวเข่าที่โผล่พ้นผิวน้ำ จนถึงต้นขาด้านใน ข้างใต้…
ขนาดสระจากุซซีกว้างขวางพอให้ผู้ใหญ่สองคนนั่งแช่น้ำเคียงกันได้สบาย ท่านั่งอ้าซ่าพาดขาบนขอบสระซ้ายขวาของอีซึงโดจึงเปิดเผยพื้นที่ซ่อนเร้นอย่างน่าอาย ตัวเขาเองก็เพิ่งสำนึกได้ว่าขาหนีบกางจนตึง
“ดีทั้งคู่นั่นแหละ”