บทที่ 2 (3)

“เจ้าจิ๋วทำอะไรน่ะพี่”
ชินยองแอยื่นหน้ามาถาม ขณะนั้นแทอึนกยองกำลังกระโดดดึ๋ง ๆอยู่ตรงหน้าซงแจฮี ลูกเสือใช้ศีรษะซุกไซ้แผ่นหลังกับหน้าผากของเด็กหญิงนัมยอนจูเป็นการใหญ่ อีซึงโดย่นจมูกแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
“ดูเหมือนจะเป็นวิธีทักทายตอนพย็อลดีใจมาก ๆ น่ะ คราวก่อนตอนพี่ไม่อยู่บ้านครั้งแรกเพราะติดธุระงานแต่ง พอกลับมาเขาก็ทักพี่แบบนี้”
“โอ้โห! อะไรกันเนี่ย! น่ารักสุด ๆ! น่ารักแทบบ้า! ต้องไปดูใกล้ ๆแล้ว พี่ซึงโด ไปกันเถอะ!”
ชินยองแอกรี๊ดกร๊าดราวกับเด็ก ๆ พลางจับแขนอีซึงโด แรงดึงแขนซ้ายด้วยน้ำหนักไม่น้อยส่งให้อีซึงโดที่ยังไม่ทันตอบตกลงถูกดึงตัวออกมาจนถึงระเบียง
“ช้าก่อน คุณผู้หญิง”
แทกูกยองปราดมาขวางทางอย่างเงียบกริบ ทำให้ทั้งคู่หยุดกึกแล้วเงยหน้ามองเจ้าบ้านหนุ่มผู้ส่งยิ้มหวานหยดย้อยมาให้ เป็นรอยยิ้มที่สว่างไสวชนิดข่มแสงแดดเรืองรองจากฟากฟ้าให้หมองลงได้อย่างง่ายดาย
“ซึงโดเป็นมนุษย์ ช่วยทะนุถนอมเขาด้วย”
“หา”
ชินยองแอเอียงคอแบบงง ๆ สีหน้าหล่อนคล้ายเพิ่งเคี้ยวของรสฝาดแทกูกยองยื่นมือข้างหนึ่งออกมา
“ส่งซึงโดมาให้ฉัน คุณยองแอไปทักทายพวกแจฮีเถอะ”
ชินยองแอเพิ่งสำนึกได้ว่าหล่อนจับแขนอีซึงโดเสียแน่นจึงรีบคลายอุ้งมือทันที
“อ๊ะ พี่เจ็บไหม ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องใส่ใจหรอก พี่ไม่เป็นไร”
ใบหูอีซึงโดแดงเรื่อด้วยความกระดากอาย ชินยองแอไม่อยากทำให้เขาลำบากใจมากไปกว่านี้จึงขอปลีกตัวไปทันที
“อื้อ งั้นฉันไปหาแจฮีนะ พวกพี่อยู่คุยกันก่อนแล้วค่อยตามมาก็ได้”
ชินยองแอผู้หันหลังเดินจากไปแอบเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ
ฉันเกือบจิ้มตาหมอนั่นแล้ว! น่าจิ้มตาเสียให้เข็ด!
ปลายนิ้วที่อดทำตามความต้องการของชินยองแอสั่นเทาคล้ายเสียดายไม่ว่าสาว ๆ คนไหนก็คงเคยจินตนาการถึงช่วงเวลาที่แทกูกยองยอมเผยเนื้อในใจจริงให้เห็นเหมือนชินยองแอกันทั้งนั้น หากช่วงเวลาแบบนั้นเกิดขึ้นจริง ต่อให้ต้องล้มพับด้วยความเคลิบเคลิ้มก็ไม่น่าเสียดาย
อย่างไรก็ตาม ของที่ไม่ใช่ของเราก็ย่อมไม่ใช่ของเราวันยังค่ำ แต่ว่าการแสดงท่าทีอี๋อ๋อปล่อยพลังเลิฟ ๆ อย่างไม่สมภาพลักษณ์เจ้าตัวกลับทำให้ชินยองแอสุดแสนจะหมั่นไส้
ฮึ้ย อยากจิ้มตาหมอนั่นเสียจริง ๆ!
“พี่ยองแอ มาถึงเร็วจังค่ะ”
ซงแจฮีกล่าวทักด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ ชินยองแอเดินไปหาพร้อมกับข่มอารมณ์หงุดหงิด ใบหน้ายิ้มกว้างของผู้ชี้ทางสาวภายใต้แสงแดดอ่อน ๆของฤดูใบไม้ผลิช่วยปลอบประโลมใจที่ขุ่นเคืองลงได้เล็กน้อย ชินยองแอปรับอารมณ์ให้สงบแล้วลูบศีรษะซงแจฮีเสมือนอีกฝ่ายคือน้องสาวที่หล่อนเอ็นดู
“อื้อ ถ้าเป็นงานปาร์ตี้ก็ต้องเชื่อหัวท่านชินยองแอคนนี้ ขืนสถานที่จัดงานไม่สวยถูกใจ ฉันก็หมดอารมณ์ครื้นเครงกันพอดี สู้ขนของมาจัดให้สวยเองซะเลยดีกว่า”
“จัดเสร็จแล้วหรือคะ อยากเห็นจัง ขอดูเป็นคนแรกได้ไหมคะ”
“ทำไมจะไม่ได้ ไปดูกันเลยสิ”
ชินยองแอยื่นแขนให้อีกฝ่ายเกาะด้วยท่าทางเยี่ยงสุภาพบุรุษ ซงแจฮีควงแขนอสูรสาวทันทีแล้วมองไปทางลานน้ำพุ เด็ก ๆ นั่งจับกลุ่มกันอยู่ตรงนั้น แทอีกยองยิ้มแฉ่งขณะอุ้มลูกสาวหล่อน เด็กชายดูชอบใจเสียเหลือเกิน เขาทั้งเอ็นดูเด็กหญิงนัมยอนจูในอ้อมแขน ทั้งชื่นใจที่น้องสาวแท้ ๆ ถึงกับปีนมานั่งตักโดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ แล้วก็ดีใจที่ยังมีพี่จ๋านั่งตัวติดกันอีกต่างหาก
ขนหางฟูฟ่องสีเงินยวงของยออึนแทแกว่งไกวก่อนจะไปโอบรอบเอวแทอีกยอง บรรยากาศดูงดงามดั่งภาพวาดชนิดที่แค่มองก็สร้างรอยยิ้มได้
“เด็ก ๆ อยู่เล่นกันเองโดยไม่มีผู้ใหญ่ได้ไหม”
ชินยองแอเอ่ยถาม ยออึนแทพ่นลมออกจมูกคล้ายไม่อยากจะเชื่อหูอสูรน้อยสะบัดศีรษะเป็นเชิงบอกให้พวกหล่อนไปทำธุระเสีย แทอีกยองเป็นฝ่ายพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“อื้อ พี่ ๆ ไปเถอะฮะ”
สองสาวจึงควงแขนกันเดินเข้าคฤหาสน์ด้วยท่าทางรักใคร่สนิทสนมเสมือนพี่น้องแท้ ๆ ถึงตรงนี้เค้าร่างของแทกูกยองกับอีซึงโดก็หายลับตาไปจากระเบียงแล้ว
“หาเวลาอยู่กันสองต่อสองยากจัง”
สัมผัสจากปลายนิ้วบนเรือนผมอ่อนโยนผิดกับน้ำเสียงฉะฉานลิบลับอีซึงโดผู้อยู่ในท่านอนหนุนแขนแทกูกยองกำลังจ้องมองกระดูกไหปลาร้าของอีกฝ่าย กระดูกฝั่งซ้ายขวาเชื่อมรับกับไหล่ผึ่งผายแข็งแรงที่ทอดยาวแทบเป็นเส้นตรงภายใต้ผิวเนียนละเอียดไร้รอยไฝฝ้า
ความงามสมบูรณ์แบบจนเกินเหตุทำให้นึกอยากทิ้งรอยไว้ อีซึงโดอดใจไม่ไหวจึงงับอีกฝ่ายเสียเลย
“ซึงโดของเราคันฟันเหรอจ๊ะ”
แทกูกยองฉีกยิ้มพร้อมกระซิบถาม ตามด้วยยุส่ง
“อยากกัดตรงอื่นด้วยไหม ให้ฉันถอดเสื้อรึเปล่า”
“ทิ้งรอยไว้เดี๋ยวเดียวก็หาย ไม่สนุกเลย ไม่เอาดีกว่า”
อีซึงโดขยับศีรษะออกห่างคล้ายผิดหวัง แต่แล้วก็กล่าวว่า
“แต่ถอดเสื้อออกก็ดี ฉันอยากจับหลังนายเล่น”
“หลังงั้นหรือ”
“อือ ฉันชอบหลังนาย”
แทกูกยองกะพริบตาแบบงง ๆ แต่ก็ถอดเสื้อกล้ามเหวี่ยงทิ้งไปอีกทางจากระดับสายตาอีซึงโดเห็นแต่แผ่นอกกับหน้าท้องอุดมมัดกล้าม เขาโอบเอวอีกฝ่ายแล้วป่ายปัดมือลูบคลำบริเวณกระดูกสันหลัง ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงผิวแน่นตึงแข็งแกร่ง กล้ามอกแทกูกยองกระตุกเป็นระยะคล้ายเจ้าตัวรู้สึกจักจี้
“สามีสับสนแล้วนะ นี่นายกำลังยั่วกันหรือเปล่า”
แทกูกยองเอ่ยถามพร้อมกับแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากอีซึงโดสัมผัสนุ่มหยุ่นเปียกชื้นดุจหยดน้ำลากไล้จากหน้าผากมาสันจมูก นวลแก้มจนถึงริมฝีปาก
อสูรหนุ่มเอียงศีรษะโน้มลงดูดดึงริมฝีปากล่างของเขา อีซึงโดจัดการกัดริมฝีปากบนของอีกฝ่ายเต็มแรง
“โอ๊ย-ย-ย”
เจ้าตัวดีมุ่นคิ้วทำหน้าสำออย อีซึงโดจึงใช้หน้าผากดันใบหน้าอีกฝ่าย
“แน่นอนว่าไม่ใช่ แขกมาเต็มบ้าน มีอย่างที่ไหน”
“ซึงโดนิสัยไม่ดี ทีนายยังลูบ ๆ คลำ ๆ ฉันตั้งเยอะ แต่ไม่ยอมให้ฉันทำมั่ง”
ปากบ่น แต่แทกูกยองก็ยอมถอยแต่โดยดี อีซึงโดคลึงนิ้ววนไปยังแต่ละมัดกล้ามใต้กระดูกสะบักของอีกฝ่าย
“สารภาพช้าไปหน่อยนะ แต่ฉันชอบหลังของนายมาตั้งนานแล้ว”
“รสนิยมแปลกดีนะ ทำไมดันเมินหน้าหล่อ ๆ ของฉันแล้วไปชอบหลังเสียล่ะ”
“ไม่รู้สิ คงเพราะฉันรู้สึกขัดแย้งกับตัวเองเวลาใจเต้นหรือหวั่นไหวตอนมองหน้านายมั้ง”
คำตอบตรงไปตรงมานั้นทำให้แทกูกยองหุบปากฉับ
“ที่จริงฉันคิดว่าหลังของนายเป็นส่วนที่มีลักษณะใกล้เคียงกับสัตว์ป่ามากที่สุดละมั้ง เวลาเห็นกล้ามเนื้อบนแผ่นหลังของนายขยับตอนหันหลังเอี้ยวคอ หรือว่าแกว่งแขน ฉันรู้สึกว่ามันคล้ายการเคลื่อนไหวดิบ ๆ ของสัตว์ป่าเวลากระโจนล่าเหยื่อ”
“…”
“แล้วฉันก็เลิกเกลียดตัวตนด้านนั้นของนายมานานแล้ว ฉันหมายถึงตัวตนที่เป็นสัตว์ดุร้ายในตัวนายน่ะ”
แทกูกยองเงียบกริบทั้งที่ปกติถนัดโต้ตอบด้วยวิธีตีหน้าซื่อ สายตาที่มองลงมาสงบนิ่งและล้ำลึกดุจห้วงมหรรณพ อีซึงโดจ้องเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคล้ายทะเลสาบนิ่งสงบนั้น
วันเวลาที่ดวงตาของอสูรหนุ่มเก็บกักเหตุการณ์ต่าง ๆ ร่วมกันผันผ่านมาร่วมยี่สิบปีแล้ว ตลอดระยะเวลาที่มืดมนและยาวนานนี้ แทกูกยองยังคงใช้ชีวิตโดยเฝ้ามองเพียงอีซึงโดคนเดียวเสมอมา
แม้อสูรหนุ่มจะทำตัวเฉย ๆ คล้ายลืมเลือนอดีตไปหมดแล้วก็จริงทว่าอีซึงโดไม่ได้โง่จนมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังอำพรางจิตใจที่แท้จริงไว้ภายใต้หน้ากากที่บรรจงสร้างขึ้น